Nieuwe verhalen

 

Iedere maand publiceert Het Bureau een deel van een verhalenbundel. Momenteel lopen een viertal verhalen: Legally mom, All in a days work,  The Big D en DMCM. Deze keer een deel uit de bundel van DMCM.

DMCM

Het is even geleden dat ik besloten heb om te schrijven. Niet dat het mensen veel uitmaakt. Het verbaast mij hoe oninteressant mensen zijn. Zij werken, lopen en leven tussen vrienden en familie. Zij zijn onbewust van het leven om hen heen.  Dat maakt, u geachte lezer, natuurlijk niets wijzer. In dit boek heb ik besloten om een klein deel van mijn leven met u te delen. Dat doe ik in tien hoofdstukken van wisselende aard en omvang.

De zon verlicht de kamer. Het is al geruime tijd ochtend. Ik kijk de kamer rond, vertwijfelt of ik op zal staan. In de kamer staan dozen. Ik sluit mijn ogen. Geen gedachten. De laatste tijd sta ik hier steeds vaker bij stil. Geen gedachten. Wat betekent dat? Ik doe mijn ogen open en kijk naar de foto’s op het plafond. Foto’s van de kinderen, natuur en vakanties. Ik beleef een warm gevoel. Na een aantal minuten zwaai ik mijn benen uit bed en zet mijn voeten op de grond. Het duurt even voor ik de sensatie van het gladde laminaat bespeur.  Ik sta op en loop naar de gang. Ik kijk naar links. Dan naar rechts. Niets te zien. Ik waag de sprong naar de trap. Enigszins gespannen loop ik de trap af. Ik tel de treden. Het zijn nog steeds 14 stappen voor ik beneden ben.

In de gang beneden sta ik stil. De katten verwelkomen mij iedere ochtend. Het zijn trouwe vrienden. Ik doe mijn best hen te ontwijken. Zij doen hun best mij zoveel en zo vaak mogelijk aan te raken. Eenmaal in de keuken kijk ik naar de vaat. Het staat al twee dagen. Morgen doe ik de afwas. Ik pak een blik kattenvoer uit de onderste la. De katten zijn blij. Ik niet. Evenmin onblij. Ik maak een kop koffie en neem plaats op de bank. Iedere ochtend kijk ik het nieuws. Bij voorkeur lees ik geen krant. Ik start losjes met RTL 4, die mij informeert over welke ramp de wereld deze dag heeft getroffen. Ik sluit af met het NOS Journaal. Deze zender heeft pretendeert een andere kijk op het leven en portretteert een andere realiteit met een ondersteunend feitenrelaas. Niettemin lenen zij het nieuws van elkaar. Ik neem een tweede kop koffie.

In de avond kijk ik ook wel naar CNN of Comedy Central. Deze zenders beweren meer nieuwswaardige feiten aan te bieden dan Al Jazeera een duidelijke blik geeft op de Oosterse wereld. Het is inmiddels 8 uur. Ik zit aan mijn derde kop koffie.

Vandaag en morgen heb ik een druk programma. Van mij wordt verwacht iedere dag een zakelijk bericht te plaatsen op Facebook. Dat doe ik niet. Men zegt dat Facebook dan onvoldoende voordelen biedt. Dat kan. Ook heb ik een tweetal zaken: hoe regel ik een video voor Youtube en hoe schrijf ik een persstuk. Aan beide taken wijd ik geen aandacht. Ik zit immers op de bank met mijn derde koffie.

Ik besluit het nieuws op CNN te bekijken. Van daaruit beslis ik hoe ik de dag verder invul. De presentator van CNN vertelt over een orkaan. Binnen enkele dagen zal deze de kust van Houston bereiken. Mogelijk een nabij gelegen eilandengroep. Een half uur lang worden zorgen geuit over mogelijke scenario’s en actieplannen van hulpdiensten. Onbegrijpelijk hoe mensen een natuur fenomeen over-praten.

Iedere ochtend druk ik langs een aantal kanalen alvorens ik bij het NOS Journaal kom. Vandaag heb ik besloten te kijken naar “Mijn toekomst”. Mensen bellen naar een 0900-nummer en betalen een €1,00 per minuut om te spreken met een helderziende. Onduidelijk is of dit correct is. Niettemin word ik verrast. Een beller komt graag in contact met een overleden dierbare. Het zou een man zijn. De helderziende zegt: Nee, dat kan niet. Ik heb contact met een ander. Neem jij in de maling?”. Ik ga verzitten. Wel betalen, direct tutoyeren. En had ik dit goed gehoord: Nee, ik heb contact met een ander? De beller lacht schamper en antwoordt weifelend: “Klopt, het is geen man maar ik zoek contact met mijn oma”. De helderziende antwoordt bits dat zij hieraan haar tijd niet verdoet. “jij liegt tegen mij”. Het is alsof zij elkaar al jaren kennen. Evident waardeert de helderziende het contact met het tussenaardse meer. Zij stelt zich immers open voor familie van de beller. Zij voegt eraan toe de beller niet langer te woord te zullen staan. Ik zet de televisie uit. Dat had ik niet verwacht. Een twijfelachtig programma met een verrassende bite. Opgelucht zet ik de beker koffie in de keuken. Ik heb besloten dat oploskoffie geen goede start is van de dag.

In mijn agenda staan twee afspraken: boodschappen doen en tanken. Dat laatste is een uitdaging. Mijn auto mist een APK. Linksvoor is de band lek. Ook hoor ik vreemde geluiden. Reden om direct te gaan tanken. Ik loop naar buiten gevolgd door de gebruikelijke deurwachters en dakhazen. De auto start zonder problemen en ik begeef mij met tientallen anderen in een lange slang richting de stad. De radio vertelt meer nieuws, afgewisseld met het weer. Het is geen nieuws. Het is een nieuwsfeit aangevuld met meningen. Hier en daar een sneer om de aandacht te behouden van de luisteraar.

Bij het tankstation controleer ik de bandenspanning. Hier heb ik een hekel aan. De banden zijn vies. Mijn handen worden vies. Mijn kleding wordt derhalve vies. De banden breng ik opnieuw op spanning en ik tank voor exact hetzelfde bedrag drie keer op een rij. Bij de vierde keer trakteer ik mijzelf op plastic handschoenen en een film bij de bioscoop, zo neem ik mij voor. Ik rijd terug met een muziekkanaal. De muziek zegt mij weinig. wel roept het beelden op van mensen en situaties die ik niet herken. Eenmaal thuis staat het leger aan katten mij op te wachten. De buurman heeft inmiddels zoveel planten in zijn voortuin dat de katten geen ruimte hebben om een kuiltje te graven. De buurman is een handige strateeg. Ik loop naar het winkelcentrum, begeleid door twee katten. Beiden nemen plaats voor het bejaardentehuis. Ik vermoed dat zij daar meer dan eten krijgen. In het winkelcentrum is het rustig. Ik pak vier blikken voer, twee pakken kattenmelk en een brood. Buiten word ik opnieuw begeleid naar huis. De katten hebben steeds honger, zo lijkt het. Ik geef hen nogmaals te eten en loop door naar de computer.

Twee uur achter de computer. Het levert weinig op. Met enige tegenzin heb ik twee berichten geplaatst op facebook. Wel heb ik gegagdigden voor een date. De een is monteur en op zoek naar de liefde van zijn leven. De ander artiest, die zijn leven herpakt na het plotse vertrek van zijn partner met kinderen. Een leraar laat weten niet zomaar met mij een kop koffie te willen drinken. Hij wil eerst wat praten. Via de chat. Tegenwoordig zijn immers veel vreemden actief op internet. Ik ben mogelijk één van hen. Dat lijkt mij volstrekt onzinnig. Ik ben zachtaardig en beleefd. Dat laat ik hem direct weten. De monteur en artiest nodig ik ook uit voor een kop koffie. Beiden reageren. Met de monteur ga ik ook een broodje eten. Met de artiest drink ik uitsluitend een kop koffie. Beide contacten verlopen onsuccesvol. De monteur leeft in een wereld van The Fast and The Furious. Wij spreken de volgende keer in Nijmegen af voor een film. De artiest zoekt troost in mijn armen. Mijn oksels heb ik nog niet geschoren. Dat plan is derhalve afgekeurd. Hij geeft niet op en wij spreken af in Limburg voor een tweede kop koffie. Ditmaal heb ik mijn oksels wel geschoren. Niettemin zet ik hem na de uitnodiging voor een derde kop koffie thuis af. De artiestenwereld is mij onduidelijk.

Het is avond. Ik voel mij vermoeid. Bij het tweede NOS Journaal, besluit ik onverwacht om nogmaals facebook te bekijken. Na vier aanzoeken, een billenpartij en een verdwaalde swinger, vind ik een kapper. Wij sluiten vriendschap. Ik kom binnenkort mijn haar doen. Hij zet de koffie klaar.

Ook krijg ik nog een reactie van ene Jacob. Wij spreken af ons contact de volgende dag voort te zetten. Ook hij is geïnteresseerd in een kop koffie. De eerste afspraak loopt mis. Hij appt drie kwartier voor de afspraak af. Ik zit inmiddels in de auto. Een familielid is ziek. De tweede keer app ik af: de lekke band is toch zorgelijk. Hij zegt in Zetten te zijn voor familiebezoek, door vrienden afgezet bij de bus om vervolgens met de trein naar Arnhem te reizen. Ik bedank voor het aanpraten van een schuldgevoel. Hij woont immers in Arnhem. Hij stelt daarop voor om live te bellen. Hij vermaakt zich door schoenen terug te brengen naar de winkel. Dat was hij toch van plan geweest voor onze date. Wij spreken af twee dagen later te gaan fietsen. De avond en de volgende dag word ik bestookt met appjes. De voorbereiding van een bespreking maakt mij ziek. Ik heb geen interesse in appen. Dat laat ik hem te laat weten. Jacob wordt boos. Het was geen fietstocht, die niet doorging. Een geheel fictief leven is hem ontnomen. Van daten tot een relatie. Hij prijst zichzelf gelukkig met het voorkomen van een fictieve soa. Ook besluit Jacob zich te keren tegen rassenvermenging. Jacob voelt de noodzaak om de overwinning op zichzelf nog enkele dagen met mij te delen. Zijn roes is inmiddels geluwd.

Ik noteer in mijn agenda dat ik morgen de datingsite opnieuw onderzoek. Daarbij stel ik andere criteria op. Misschien een kop thee. Blonden vallen af. Het opstellen van criteria heeft meer aandacht nodig, die ik vandaag niet opbreng. Verder stel ik een bezwaarschrift op inzake een onterechte parkeerboete. Dit ter afwisseling.