Iedere dinsdag verschijnt een nieuw hoofdstuk van de populaire serie All in a day’s work. Katja van Bergen is een leuke advocate met een grote mond en een klein hartje. Ze heeft goedlopend kantoor; alleen in de liefde wil het niet zo vlotten.
Maand: november
Week: week 44 / 45 tot donderdag week 47
Declarabele uren: potentieel 173,33 uur – gedeclareerd: 126 uur
Non declarabele uren: 45 uur gezin, 2 uur Zylom spelletjes, 5 uur Power Mommy
Weer: overwegend regenachtig
Week 44
woensdag
Quote: “ De wereld is een groot gekkenhuis en dit is het hoofdkantoor”. – Pinterest
“Marion, ik kan je niet verstaan”. “Wacht even”. “Jongens, even rustig nu. Ik ben aan het bellen”. Dat helpt natuurlijk niet. De jongens rennen verkleed de keuken in op zoek naar de ‘gevaarlijke’ deurwachters. Ik hoor hun kattennagels over het parket schrapen en het blije gegiebel van de kinderen. Hard joelend rennen zij de wachters achterna naar boven. Ik loop naar de achterkamer en doe de gazon deuren open. Ik pak een deken en kruip op de comfortabele bank in de tuin. “Ben ik weer”. “Zoals ik al zei, Debby zit al de hele ochtend te werken met de koptelefoon op”.
“Dat is niet anders dan anders”.
“Heb je haar al gevraagd wat er is?”.
“Nee, natuurlijk niet”, fluistert Marion.
“Wil je dat ik langskom met de kinderen? Als een soort afleidingsmanoeuvre?”, vraag ik op samenzweerderige toon.
“Nee”, klinkt het vertwijfeld, “ik red mij wel. En dan nog iets. Ik heb gisteren het alarm erop gezet, toen ik wegging. Vanochtend was het alarm eraf”.
“Weet je dat zeker?”, vraag ik geschrokken. “Ik heb niets gemerkt op kantoor. Alles staat er nog. Niets is weg. En volgens mij heeft niemand aan de computers of dossiers gezeten. Misschien ben ik het gewoon vergeten”. Ik hoor Marion zuchten.
“Misschien ben je het gewoon vergeten, Marion. Dat gebeurt mij ook wel eens. Fijn dat je het toch even meldt”. “Als niets verandert, bel mij dan vanmiddag. Anders zie ik jullie morgen weer”. Ik leg de telefoon neer en sluit mijn ogen. Marion heeft een gezonde neus voor sociaal ongemakkelijk situaties. Ik hoor vast morgen wat Debby bezighoudt. En dat alarm, ik vergeet zo vaak mijn sleutels en besluit er verder niets van te denken.
Ж
Khadija geniet van de zon. Ze staat op de brug bij haar favoriete café. Ze staart naar de eendjes en meerkoeten, die onder in het water drijven.
“Dag meissie”.
Khadija draait zich om en kijkt in de hartelijke ogen van Theo. Ze omhelzen elkaar als oude bekenden. “Hoe is het?”.
“Ik houd het kort. Ik heb de foto’s van het team 1 voorgelegd aan een contact bij de CRI in Zoetermeer en Interpol in Den Haag. Alle teamleden zijn herkend”. Khadija kijkt hem gespannen aan. “Wie zijn die mensen? Het is foute boel of niet?”. Theo geeft haar een krant met daarin geschoven een papieren map. Beiden hangen op de brugleuning en kijken naar de eendjesfamilie, die druk doende het scheepvaartverkeer ontwijkt. “Hoe komt het dat jouw vriendin met deze ongure types in aanraking komt?”.
“Ze is advocaat. Ik weet dat ze geen klant zijn”.
“Misschien heeft zij een zaak waarmee een belang van hen is gemoeid?”. Khadija laat de vraag wat tussen hen in hangen.
“Twee teamleden ziin kent bij de CIA uit Afghanistan. Zij hebben banden met heroïnesmokkel en wapenhandel. Een ander werkt voor een hightech computerkantoor in Parijs. Dat bedrijf wordt informeel in verband gebracht met medicijnhandel naar Afrika. De vrouw is vermoedelijk een liaison met een andere partij. Jouw vriendin, begon Theo aarzelend, heb jij een idee waarom deze mensen haar in de gaten houden?”.
“Ze vertelt mij niet alles. Ik heb mijn zorgen met haar gedeeld maar zij vertelde verder niets.” Ergens voelde Khadija dat hij op zoek was naar waardevolle informatie. Hij schakelde niet voor niets zijn contacten in; al was het waarschijnlijk een kleine moeite om de identiteit van deze mensen te achterhalen. Misschien deed hij dit om Khadija aan te houden als bron? Misschien helpt hij uit interesse voor de medemens, al moet zij zelf al glimlachen bij de gedachte.
“Theo, ik kan je niet meer vertellen dan dat ik weet.”
“Wat voor een type advocaat is zij?”.
“Ze is het type hard werken, gescheiden, kinderen en een nieuwe vriend. Ik denk niet dat zij de scheiding heeft verwerkt. Ze is geen slappe was, hoor. Alleen wat vreemd soms. Ze heeft een high profile zaak in behandeling en neemt het op tegen een stel Amsterdamse boeven. Zo kwamen deze mensen in beeld. Ze denkt dat haar cliënt in gevaar is. De politie doet niet veel en ziet dit gewoon als de zoveelste zaak, waarin een relatie is stuk gelopen en het ex-vriendje vervelend doet. Je hebt haar al opgezocht of niet?”, merkt Khadija gelaten op. Ze haat het wanneer ze zo achter de feiten aanloopt.
“Ik hoor graag wat ik al dacht”, antwoordt Theo geamuseerd.
“Wij spreken het volgende af. Ik zorg ervoor dat een seintje gaat naar de politie dat zij de zaak van mevrouw Klein wat meer aandacht geven en jij praat met jouw vriendin voor mij”. Vragend kijkt Khadija hem aan maar Theo geeft haar charmant een handkus en loopt de brug af. Khadija voelt zich ongemakkelijk met zijn verzoek. Het voelt net of zij nu haar vriendin verraadt. Ze besluit dat een lange wandeling haar goed zal doen.
Het Bureau 