Iedere dinsdag verschijnt een nieuw hoofdstuk van de populaire serie All in a day’s work. Katja van Bergen is een leuke advocate met een grote mond en een klein hartje. Ze heeft goedlopend kantoor; alleen in de liefde wil het niet zo vlotten.
Week 44
Vrijdag
Quote: “Sommigen werken onder dagen, lopen anders dan mensen verwachten en voorbereiden” – anonieme, overspannen advocaat
De wekker ging af. Alweer te laat, denkt Arend geïrriteerd. De halve nacht had hij wakker gelegen. Hoe ging hij de bespreking in? Wat moest in ieder geval besproken worden en op welke toon? Wie gaf hij het eerste een hand? En wie kijkt hij dan wel of niet aan? Denigreren, intimideren en paaien. Het pak had hij al uitgekozen. Zijn haar zat goed. De rest zou wel komen. Hij loopt naar beneden, pakt zijn ontbijt in een flesje en loopt door naar buiten.
In de auto voelt hij zich gehaast. Zijn gedachten dwalen steeds af naar lopende zaken en de geplande vergadering. Pas bij de eerste stappen binnen kantoor, voelt hij de bekende vertrouwdheid terugvloeien. De geur van het tapijt, de drukte van het personeel, de aarzelende klanten, die hem aankijken, terwijl hij statig voorbij schrijdt. Hij wandelt zijn kantoor binnen. Nog enkele minuten voor de vergadering begint. Zijn secretaresse heeft de post al klaargelegd. Eén stuk heeft spoed. “Voor de vergadering” staat op de memo. “Dat kun je niet menen”, denkt hij boos. Een stuk zo laat voor een van de belangrijkste momenten in deze zaak. Vlot bekijkt hij het stuk. De gasten voor de vergadering zijn er al en zitten aan de koffie. Zijn cliënt is verlaat. Hij geeft zijn secretaresse enkele instructies en loopt door naar de vergaderzaal. Het is een ruime zaal met een ovale tafel. De meesten zitten op een zelf gekozen plek. Dat irriteert hem. De advocaat van de tegenpartij staat met haar klant bij het raam. Ze lijken vriendelijk met elkaar te converseren. Dat zint hem niet. Dit is een belangrijke meeting. Wat maakt dat zij niet zo gespannen zijn als hij? En waar gaan zij zitten? Net op dat moment liep zijn cliënt binnen. Hij is duidelijk gespannen en schrikt van de strenge blik van zijn advocaat. Arend neemt hem direct apart en spreekt enkele bemoedigende woorden. Hun inzet en strategie blijven hetzelfde. Op vriendelijke wijze neemt Arend het initiatief. “ Ik zie dat iedereen is gearriveerd. Gaat u toch zitten”, interrumpeert hij Van Bergen en wijst haar een plek tegenover de zijne. Daarna loopt hij de zaal rond en geeft een ieder een hand, spreekt hier en daar een woord en gaat vervolgens op zijn vertrouwde plek zitten, naast hem, zijn cliënt. “Heeft iedereen een kopje koffie of thee? Dan gaan wij zo starten”. Een gast wenst een koffie. Hij pakt de telefoon en belt zijn secretaresse. De deur van de vergaderzaal gaat vrijwel direct open. “Mag ik nog een koffie”, roept hij, “Daarna gaan wij beginnen”. Zijn secretaresse kijkt naar de gasten en zijn cliënt. “Natuurlijk”, zegt zij, “ik ben zo terug”.
Terwijl zijn secretaresse naar de keuken loopt, loopt mevrouw Bakker met tranen in haar ogen voorbij. Zij wordt aan de arm meegenomen door een bezorgde collega-secretaresse. Angelique haalt een kan koffie, doet er een paar koekjes bij en loopt terug naar de vergaderzaal. Bij het openen van de deur, struikelt één van de gasten naar buiten. “Ik moet even naar de wc, stamelt hij. “Als u even wacht, dan laat ik u zien waar het toilet is”. Angelique zet de kan klaar en loopt vervolgens met de gast naar het toilet.
Ondertussen vraagt de advocaat lijzig aan mij wat de reden is van het spoedstuk, zo vlak voor de vergadering. Verrast maak ik mij zich los van een gesprek met Anja Klein. “De reden voor het stuk is dat het belangrijk is voor deze meeting”, antwoord ik losjes. “Overvalt het u?”. “Nee hoor”, liegt arend,” het verbaast mij enkel dat u in het in de vergadering wilde bespreken”. Hij ziet het gezicht van zijn collega iets vertrekken. Welke gedachten gingen door haar heen? Hij genoot van het moment van disbalans in zijn collega.
Inmiddels loopt de gast terug de kamer in en gaat zitten voor zijn tweede kop koffie. Hij kijkt in zijn koffie en hoopt van harte dat hem geen vragen worden gesteld. Hij kende geen van beide advocaten goed, alleen van televisie. Zijn familie had gekozen. Daar moest hij het meedoen. Sterker nog, wat deed hij hier, dacht hij zo, als aan hem geen vragen werden gesteld?
Arend neemt het woord. “Wij zijn hier in verband met de schadeclaim van mevrouw Klein. Over en weer is gecorrespondeerd en ons leek een bespreking met een aantal betrokkenen een goed begin om een einde te maken aan deze langslepende kwestie. In discussie blijft of sprake is van verkrachting. In mijn optiek was geen sprake geweest van dwang.”
“Natuurlijk blijft bijzonder”, interrumpeer ik, “dat mevrouw blauwe plekken heeft, is vastgebonden, en ander materiaal onder haar nagels had, dat zorgvuldig is onderzocht. Daarvan heeft u toch ook informatie ontvangen?”
“Jazeker”, antwoordt Arend. “Het onderzoek sluit niet uit dat het gevonden materiaal behoort tot een man die sex met haar heeft gehad”.
“Daarmee staat in ieder geval vast dat er sex met haar is geweest,” merk ik droogjes op.
“Dat klopt en dat was ook niet in discussie. “De vraag was alleen of sprake is van wie en os sprake was van verkrachting”.
“Dat iemand is vastgehouden en vastgebonden zegt voldoende. Dat laatste staat immers evenmin ter discussie”.
”Dat staat inderdaad niet ter discussie. Het was een onderdeel van hun spel. Sommige raken opgewonden van een banaan, uw cliënte laat zich vastbinden ten overstaan van een groep mannen”, sneert Arend. Aan tafen klinkt een zacht instemmend gegrinnik van de mannen.
“Het vastbinden van een vrouw, terwijl een groep mensen toekijkt zonder in te grijpen is te smerig voor woorden. Heeft u haar lang vastgehouden?”, vraag ik scherp aan een jonge man met blonde haren. De man probeert stoer mijn blik vast te houden maar kijkt al gauw naar zijn koffie. Waarom grijpt die advocaat niet in, denkt hij zachtjes. “Ik heb haar niet aangeraakt”, snauwt hij terug. “Oh, jij bent hier voor koffie!. Kon je het weer niet alleen af dat jij je vrienden hebt meegenomen voor- de – koffie?”. “Ik heb haar niet aangeraakt. Jij hebt rare dingen met haar gedaan. Niet ik.” Iedereen kijkt over de tafel naar de cliënt van meester Arend, een slanke man met donkerbruin haar.
“De discussie over de vraag of sprake is van verkrachting laten wij liever achter ons, pleit Arend vlug. “Dat de ervaring onaangenaam is geweest, valt te betreuren. De discussie over bedragen achten wij verder zinloos. Wij bieden één bedrag, een maandelijkse toelage en bezoekregeling voor de vader”. “Dat laatste is niet aan de orde”, merkt ik op. “Wat bedoelt u precies? ”.
“Onze bedragen zijn correct en er komt geen omgangsregeling. Uw cliënt kan wel denken dat hij uit een belangrijke familie komt maar daar koop je niets voor bij een rechter”. Arend veinst teleurstelling. “In dat geval is deze vergadering gesloten. Wij hebben namelijk gekozen voor een vergoeding met een omgangsregeling en daarmee zal uw cliënte het moeten doen. Dat u het bedrag of de voorwaarden onwelgevallig acht, is spijtig”.
Eén van de gasten neemt het woord. “Ik weet niet of ik wat mag zeggen. Ik ben trouwens Pieter Janssen. En er was wel sprake van dwang. Wij lieten ons meeslepen door de anderen. Het was een feestje, mevrouw Klein was beschikbaar en gekozen door de groep om gepakt te worden. Het was uit de hand gelopen. En ik denk dat de vuistslag van Jan onbedoeld hard geweest. Geschrokken door deze openhartigheid, draait Arend zich om naar zijn gast. “De vergadering is gesloten” zingt hij nadrukkelijk. Hij staat op en leidt zijn cliënt de deur uit.
“Wat betekent dit”, vraagt mevrouw Klein aan mij. Ook de andere gasten lijken verbluft door de handelwijze van Arend. De anderen waren evenzo goed verrast door de uitspraken van hun vriend en vroegen zich af wat voor een consequenties dit voor hen persoonlijk had. Groepseer vinden en vonden zij zeer relevant.
Sweerts laat zich wegleiden door Arend. Ter hoogte van het kantoor van zijn secretaresse houdt hij stil. “Wat was de reden voor deze vergadering?. Ik heb mij echt zorgen gemaakt over een mogelijke klacht of claim”.
“Je moet je niet zoveel zorgen maken. Jij komt uit een gegoede familie. Mevrouw Klein is een bijstandsmoedertje uit een armzalige familie. Zij staat op zoveel achterstand. Het is lachwekkend om haar te zien, bijna huilend in jullie bijzijn. Dat zij op enig moment heeft kunnen denken dat de verkrachtingen worden toegegeven is onvoorstelbaar. Bovendien is het goed te weten welke informatie zij hebben”, merkt Arend op.
“U hebt deze vergadering dus belegd om haar duidelijk te maken dat wij winnen?”, vraagt Sweerts.
“Nee. Ik heb deze vergadering belegd om haar verder te vernederen en haar onder druk te zetten. Vrouwen zijn simpele wezens. Wij spreken elkaar op korte termijn. Wij moeten het nog hebben over hun voorstel en bedragen. Niet alles gaat zo eenvoudig weg, ondanks deze vergadering”, antwoordt Arend. Sweerts lacht schamper. “Laat Klein maar bloeden. Zo’n dure advocaat kan zij toch niet lang betalen. Ik moet naar mijn vrouw en ik zie u op het familiefeest.”
Arend loopt terug naar de vergaderzaal. “Zo”, zegt hij. “Wie wil er nog een koffie of een kop thee voor de reis terug begint?”. Mevrouw Klein heeft een brok in haar keel en kijkt verward naar haar belagers. Buiten één gast lijken zij zich allen beschaamd te voelen. Beschaamd onder haar blik. Beschaamd door het optreden van de advocaten en hun vriend. Geïrriteerd door de situatie, neemt Joris Bellamy het woord. “Wat sta je daar nou te kijken, trut. Wij winnen en je krijgt je kind nooit meer te zien.”
“Ho ho. Daar ga jij niet over”, zucht Arend verveeld.
“Ik blijf hier geen seconde langer, ik ga wat anders doen”. Hij staat op en maakt een onbeschoft en dreigend gebaar naar mevrouw. “Dat is voldoende”, schreeuwt Arend door de vergaderzaal. Iedereen schrikt door de stemverheffing.
“Je maakt je excuses en vertrekt”. Even staat verbazing te lezen op het gezicht van Bellamy, waarna zijn gezicht verhardt.
“Het spijt mij niet en laat ik jou niet meer zien” sist hij. Met die woorden loopt Bellamy de vergaderzaal uit.
“Altijd gezellig zo met een kop koffie met een koekje”, merk ik droogjes op. “Ik wil nog wel een thee”, klinkt het zacht van één van de overgebleven gasten. “Twee koffie en twee thee, en een glas water”, zegt Arend luider in de hoorn dan hij bedoelt. De secretaresse loopt haast meteen met haar dienblad naar de keuken. Ze pakt twee koffie, twee thee en een glas water. Terwijl zij terugloopt, doet zij een pilletje in één van de kopjes. In de vergaderzaal hangt een opvallende stilte, alsof zij allen wachten op de meeste belangrijke persoon van de dag, de secretaresse.
Arend neemt opnieuw het woord en verhaalt van zijn avonturen binnen de Koninklijke familie. Ik glimlach vriendelijk. De overgebleven gasten zijn stil. Mevrouw Klein staart in haar glas water. Plots vervolgt Arend het oorspronkelijke onderwerp. “Om terug te komen op uw opmerking van zojuist, mevrouw Van Bergen, de voorwaarden van jullie zijde zijn te stringent. De bedragen zijn correct maar te hoog”.
“De bedragen blijven”, merkt ik op, “De voorwaarden zijn bespreekbaar”.
“Wacht even”, merkt mevrouw Klein op, die het niet helemaal volgt door de spanning.
“Het was wel verkrachting en ik wil daarvoor erkenning. Een excuses van jullie, zodat ik ook verder kan”. Even is het stil. Arend kijkt alsof iemand het woord ‘poep’ heeft gebruikt.
“Deze discussie leidt tot nergens en houdt uw advocaat (niet) te kort”. “Ik doe mijn advocaat niet te kort. De bedragen zijn correct en ik houd daaraan vast.”
Het is opnieuw pijnlijk stil.
“Ik stel voor dat ik met uw advocaat nogmaals een kort overleg voer op een ander moment. Boos staat mevrouw Klein op. “U laat mij hier komen voor deze vergadering om te horen dat u het er nog even over zult hebben?. Voor zover deze vergadering was bedoeld om mij in de hoek te drijven, dan is deze opzet geslaagd. Ik weet wat ik waard ben en wat mijn kind verdient. De overige gasten houden zich stil en genieten van de woordelijke afstraffing. Boos stormt mevrouw Klein de vergaderzaal uit en laat de deur open. De gasten kijken verbaasd naar elkaar: wat werd er nu van hen verwacht? Zij staan ook maar op en geven de advocaten een hand om vervolgens te vertrekken. Beide advocaten nemen elkaar op. “Wij spreken elkaar”, antwoord ik en zak in elkaar. “Mag ik hulp”, roep Arend geschrokken. Eén van de gasten trekt zijn mobiel en belt een ambulance. Mensen vanuit de gang lopen naar binnen om te vragen of zij iets kunnen doen. Niemand merkt de secretaresse van Arend op. Verhult in het tumult loopt zij de vergaderzaal in, pakt een dossiertas en loopt weer naar buiten. Zij ziet de advocaat van mevrouw Klein in een stoel zitten, verward door de aandacht. Zij zou het later wel horen, al was zij ontsteld over de gesprekken die zij opving over deze zaak. Advocaten en secretaresses hebben weliswaar een geheimhoudingsplicht maar dat belette niemand om binnen kantoor te roddelen. De rijke en Koninklijke families waren immers een favoriet om over te verhalen.
Ж
Angelique haast zich terug naar haar werkplek. De drukte op de gang was weggeëbd. De advocaat van mevrouw Klein zou zich nog enkele uren onwel voelen. Zij kijkt naar haar bureau: twee dossiers met dictaten, een volle inbox en de organisatie van de functioneringsgesprekken. Gespannen pakt zij het bovenste dossier “notulen vergadering uitwerken” en gaat achter haar computer zitten. Haar voeten zet zij op een verhoging. Voorzichtig voelt zij iets naar rechts met haar voet. Daar staat de tas. Opgelucht tuurt zij uit het raam. Instructies zouden later volgen. Bij deze gedachten alleen al kreeg zij buikpijn. Zij dwingt zichzelf om aan het werk te gaan. In het bovenste dossier zit het meeste werk: een dictaat van twee uur, de notulen bijwerken van de laatste vergadering en de heimelijk opgenomen gesprekken uitwerken. Voor de middag moest het dictaat voor revisie naar haar baas. Zij opent het digitale dossier en zette haar koptelefoon op.
Zachtjes klopt iemand op haar schouder. “Ga je dadelijk mee een broodje eten?” vraagt Sandy Bakker. Angelique zet haar koptelefoon af, kijkt haar aan en zei: “sorry, wat zei je, Sandy?”. Geschrokken sloeg Sandy haar ogen neer. “Ik vroeg”, hapert ze, “loop je dadelijk mee om een broodje te halen?”. De secretaresse keek op de klok. De tijd was voorbij gegleden. Het dictaat was bijna af. “Zullen wij dat volgende week doen?. Ik heb best nog wat werk liggen en dat wil ik graag afhebben voor het weekend”. Nog voordat Sandy iets kon zeggen, draait Angelique zich om en zet haar koptelefoon weer op. Ditmaal heropent zij het audio bestand niet. Zij bestudeert kort haar collega tegenover haar. Brenda was aan de telefoon en plande een afspraak in met een klant voor een bespreking in het Hilton. Hoe hard ze het ook probeerde, de spanningen staken toch weer de kop op. Ik moet de tas onderzoeken. Zouden mensen de tas herkennen als ik de gang oploop? Wat als iemand het nummer van Bergen belt? Gespannen pakt zij de tas en loopt richting het toilet. Niemand keek haar aan. Zij loopt naar de tweede wc van rechts en draait de deur op slot. Voorzichtig opent zij de tas. Direct maakte zij met haar eigen mobiel foto’s van de tas en de inhoud. Er zit een telefoon in, een rolletje pepermunt, een portemonnee, een knuffel en een dun dossier. In de portemonnee zaten een viertal passen, tweehonderd euro en wat kleingeld en foto’s van kleine kinderen. De telefoon zet zij direct op “stil”. Twee gemiste oproepen, vier whats-appjes en een sms-bericht. Zij maakt van ieder bericht een foto en zorgt ervoor dat de telefoonnummers duidelijk herkenbaar zijn. Daarna opent zij het dossier. De politiefoto’s glijden op de grond. Zij tonen het gehavende gezicht van mevrouw Klein, de blauwe/gele plekken en krassen op haar lichaam, wonden aan haar armen en benen. Uit het lichamelijk onderzoek blijkt geslachtsverkeer met vier mannen. Misselijk legde zij de foto’s weg. Vlug las zij de correspondentie met Justitie. Voor de zekerheid ging zij nog een keer door de tas. Helemaal onderin vond zij een datastick van het Kruidvat. Die steekt zij in haar broekzak. Daarna doet Angelique alles terug in de tas en spoelt door.
Ж
Mevrouw Klein loopt gehaast door gang. Zij was zelf verrast door haar uitbarsting. Nu was er een gedachte: waar is het toilet? Zij loopt voorbij alle kamers de gang door en weer terug. Een beeldschone vrouw loopt uit een deur. “Mevrouw, mag ik u wat vragen? Waar is het toilet?”.
Onbewogen kijkt de vrouw haar aan. “U bent er al langs gelopen. U neemt de gang tegenover de keuken. Dan ziet u het vanzelf”. Mevrouw Klein loopt terug, ziet de keuken en glipt instinctief naar binnen. Zij staat voor het koffiezetapparaat en houdt onwillekeurig haar adem in. Haar belager kwam net van de wc. Klein weet zich geen houding te geven en staart naar de menukeuze op het koffiezetapparaat.
“Wat vond jij van die vertoning?”, hoort zij Joris vragen aan Sweerts. Klein kiest “koffie zonder melk en suiker”. Het bekertje klettert naar beneden en het apparaat maakt opvallend veel herrie.
“Vertoning, noem jij dat zo? Ik heb de halve nacht niet geslapen”.
“Hoezo? Het is toch al geregeld. Die hoer komt geen stap verder en anders weet ik ervan. Ik ga naar de baan. Ga je mee?”.
“Hoe bedoel jij, dan weet jij ervan?”.
“Vertrouw me nu maar”. Hun stemmen verstomden, terwijl zij samen naar de uitgang liepen.
Met de koffie in de hand wankelt mevrouw Klein terug naar de vergaderzaal.
“Waar was jij naar toe”, vraag ik hard. “Ik had even een moment voor mijzelf nodig”, stamelt mevrouw Klein. Arend staat aan de andere kant van de vergaderzaal te praten met de drie overgebleven gasten.
Nog voor mevrouw Klein iets kon zeggen, fluister ik haar dwingend toe: “Luister, je kunt hier niets meer doen. Deze idiote vergadering is een beproeving voor je geweest. Wij hadden beide gehoopt op iets meer, op iets anders. Ga nu naar huis en ik bel je later vanmiddag. Walter staat beneden op jou te wachten, toch?.
“Dat is goed. Ik kan hier niet veel langer meer zijn voordat ik begin te huilen”.
“Ga maar gauw en dan spreek ik jou straks”. Tot mijn verbazing gaat mevrouw Klein eerst de vergaderzaal rond, kijkt iedereen aan en geeft hen een hand.
“Ik ga ook, tenzij er iets is wat wij nu moeten bespreken”, roep ik om de mensen achter in de zaal te bereiken. Ik heb geenszins de intentie om naar hen toe te lopen. Ik buk om mijn tas te pakken. De tas is weg. Verbaasd loop ik de vergaderzaal door en kijk vanuit een andere hoek onder de tafel. Bij de plek van de voorzitter zie ik een opening onder de tafel. Een raar gevoel bekruipt mij. Nieuwsgierig kijk ik nogmaals onder de tafel. De opening zit iets uit het midden. Niet goed, denk ik stil. Zij nemen heimelijk gesprekken op. Ik kijk naar de rug van Arend.
“Mag ik een moment van uw aandacht, confrère? Ondanks uw gastvrijheid, blijkt mijn tas weg”. Hij geeft zijn drie overgebleven gasten een hand.
“Neemt u mij niet kwalijk, hoor, ik neem aan dat wij uw tas vinden. Hoe gaat het nu? Geen last meer van flauwtes?”.
“Het gaat prima.”
“Ik maak mij wel zorgen over de veiligheid van uw kantoor. Hoe kan het zijn dat mijn tas zomaar verdwijnt?”.
“Wellicht is het raadzaam als wij elkaar ook om een andere reden kort spreken.”, mompelt Arend buiten gehoorsafstand van zijn gasten.
“Wat wilde u bespreken na deze vergadering?”.
“Wel nu, mijn cliënten hebben mogelijk niet alle instructies goed begrepen”, antwoordt Arend bedachtzaam.”
“Meent u dat nu?”, sneer ik terug,” mijn cliënte is mishandeld en verkracht, zij wordt geïntimideerd en achtervolgd. Door uw cliënten. Dat weet u en dat weet ik. Tijdens een simpele vergadering als dit, kunnen zij hun emoties niet eens bedwingen. En het lukt u niet eens om hen te bedwingen en dan verbaast het u dat zij uw instructies negeren. Heb ik dat nu goed begrepen?”.
“U ziet spoken”, snauwt Arend terug. Toch zie ik een flauwe flikkering in de ogen van haar confrère, iets ongemakkelijks.
“Mijn cliënten hebben daar niets met van stalking of intimidatie van doen. Een mogelijke betrokkenheid berust op toeval. Het verhaal van Janssen biedt ook geen aanknopingspunt tot verder onderzoek van mijn zijde. Ik bespreek de zaak op korte termijn met mijn cliënten. Uw tas komt terug.”
“Mijn tas is het minste waarover ik mij zorgen maak. Als ik ook maar enigszins hard kan maken dat u via uw cliënten of anderen zich bemoeit met het leven van mijn cliënte en haar onder druk zet, dien ik direct een klacht in bij de Orde. Blijf van haar af”, bijt ik hem luid genoeg toe dat de overige gasten het ook horen. “Indien ik ook nog maar één melding krijg over uw cliënten, dan grijp ik in. Uw cliënten zijn duidelijk niet de enige die instructies misverstaan”.
Het Bureau 