Boek

All in a day’s work

Week 41

Vrijdag

Quote: “Onderschat mij gerust. Des te leuker wordt het voor mij”.

Buiten is het heerlijk. De lucht is blauw en ik ruik de komst van de winter. Op de parkeerplaats zie ik Joep Jansen al staan, samen met een vrouw. Ik stap uit en loop stevig op beide mensen af. “Goedemorgen. Hoe is het?” “Als u mij dat nu niet had gevraagd heel wat beter. De zenuwen gieren door mijn keel. Ik ben al vier keer naar de wc geweest”, vertelt mevrouw Janssen opgelaten. Ik zie een nare blik in Joep’s ogen. Hij neemt zijn vrouw onderzoekend op en kijkt alsof hij poep onder zijn schoen heeft aangetroffen. Een paar woorden voor wij naar binnen gaan. Het is aan uw werkgever om uit te leggen wat het onderzoek inhoudt, hoe zij het hebben gedaan en wat de uitkomsten zijn. Ik zal vragen stellen. U luistert. Geef pas antwoord als ik knik dat het kan en probeer uw emoties in bedwang te houden. U vormt samen een team; een gelukkig paar dat door onterechte beschuldigingen nachtenlang slecht heeft geslapen door de vrees uit verlies van uw baan. U beide lijden hieronder. Uw gezin leidt hieronder. Daarover mag u best boos zijn. Met mate. Uw werkgever hoeft niet alles van u te weten. Heeft u vragen?” “Mag ik gewoon tijdens het gesprek naar de wc”, vraagt mevrouw Janssen bedeesd. “Als u zich zo beroerd voelt, dan hoeft u niet mee het gesprek in. Dan is het beter om beneden bij de receptie te wachten. En natuurlijk mag u een keer tijdens het gesprek naar de wc. Kom dan lopen wij samen naar de ingang, anders zijn wij zo dadelijk nog te laat”. Ik draai mij om en wij lopen samen de parkeerplaats over.

De receptioniste wijst ons een plek aan een mooie, ovale tafel en vraagt of wij wat willen drinken. Vreemd genoeg bestellen wij allen een koffie: een latte, een cappuccino en een gewone koffie.

Fijn dat u allen komen, begint de leidinggevende. Naast mij zit mevrouw Fleuren; zij is van de afdeling HRM en maakt aantekeningen van ons gesprek. Stuurt u mij ook een kopie van uw verslag, vraag ik? Natuurlijk. Ik zorg ervoor dat u vanmiddag en anders maandagochtend het verslag binnen hebt. Dat vind ik fijn. Dan kunnen de heer en mevrouw Jansen daar zo nodig op[ reageren. Wij hebben de heer Janssen geschorst vanwege een verdenking op het verspreiden van naaktfoto’s van een collega.  Mag ik de foto’s eens zien, vraagt mevrouw Janssen met tranen in haar ogen. Natuurlijk zegt de leidinggevende kordaat. Zij probeert de duidelijk de controle over het gesprek te houden en ik zie mevrouw Janssen wat mentaal terugdeinzen door de striktheid van haar toon. De heer Janssen heeft nadrukkelijk ontkend de foto’s te hebben verspreid. Hoe bent u tot de conclusie gekomen dat hij degene was die dit gedaan zou hebben. Twee collega’s hebben hem gezien in de kantine tijdens werktijd. Een uur later was het pauze en zag iedereen de foto van de collega. Ondertussen schuift de leidinggevende de foto over de tafel naar mevrouw Janssen. Is het ongebruikelijk dat collega’s tijdens werktijd naar de kantine lopen? Ik kan mij voorstellen dat zij wel eens een praatje maken met het kantinepersoneel? Het is inderdaad niet ongebruikelijk dat mensen naar de kantine lopen. En denkt u niet dat wanneer iemand kwaad in de zin heeft, liever onopgemerkt blijft? Ik begrijp tenminste dat de heer Janssen geen moeite heeft gedaan om zijn aanwezigheid in de kantine te verbergen. Hij heeft zelfs kort gesproken met de schoonmaakster. Is dat uw getuige vraag ik schalks aan de leidinggevende. Zij en iemand die net van het toilet kwam, beaamt de leidinggevende. En uw getuigen hebben niet gezien dat de heer Janssen met stapels foto’s rondliep. Ik zag hierover niets terug in de verklaringen. Dat klopt. Nadien is niemand meer in de kantine geweest tot lunchtijd. Uw cliënt was de laatste medewerker die ochtend. De laatste medewerker die door het personeel is gezien, corrigeer ik haar. U hebt geen steekhoudend bewijs dat de heer Janssen de foto’s daar heeft neergelegd. Kunnen wij dat samen vaststellen? Mevrouw Fleuren knikt bevestigend. Alleen de leidinggevende houdt haar kaken stijf op elkaar. De sfeer is ijskoud. En klopt het dat het functioneren van de heer Janssen steeds als goed is beoordeeld de afgelopen jaren? Dat klopt, piept mevrouw Fleuren. Kortom, u hebt de heer Janssen op non actief gesteld zonder degelijk en sluitend onderzoek? Wij willen u en uw cliënt graag een voorstel doen om tot het einde van het dienstverband te komen. Een dergelijk voorstel is prematuur, scherts ik lachend. Tenzij u een vergoeding biedt van € 25.000 bruto met een vergoeding van mijn kosten? Ik zie de leidinggevende wit wegtrekken. Mevrouw Fleuren staat op en pakt een stel papieren. Ons voorstel is dat uw cliënt thuis blijft tot het einde van de maand en hij krijgt dan twee maandsalarissen mee.  U beticht mijn cliënt van grens-overschrijdend gedrag en ieder bewijs ontbreekt! Indien u graag ziet dat partijen afscheid van elkaar nemen, dan is mijn cliënt eerst bereid een voorstel in overweging te nemen wanneer de vergoeding in de buurt van de 25K komt. Overigens is een non actiefstelling reeds een maatregel, waarmee u mijn cliënt ten onrechte benadeeld. Om vanwege dezelfde feiten en omstandigheden te zeggen dat dan ook het dienstverband maar beëindigd moet worden, zal geen enkele rechter accorderen. Bovendien zullen veel collega’s denken dat hij iets met de affaire van doen heeft. Om dat recht te zetten, zal mijn cliënt maandag zijn werkzaamheden weer hervatten en tijdens het werkoverleg een korte verklaring voorlezen. Ik kan het bod verhogen naar vier maandsalarissen, merkt de leidinggevende terloops op. Ik herhaal dat mijn cliënt pas bereid is om met u mee te denken wanneer het voorstel € 25.000 betreft. Dat zijn 5,5 maandsalarissen met een normale afwikkeling van het dienstverband en een positief getuigschrift. Mevrouw Fleuren, misschien kunt teruglezen aan ons wat het voorstel is? Het voorstel van onze kant is dat het dienstverband afloopt per 1 december. Uw cliënt ontvangt een vergoeding van vier maandsalarissen en een normale afwikkeling van het vakantiegeld en de vakantiedagen. Het geheimhoudingsbeding blijft staan. Wel wordt het concurrentiebeding doorgehaald. Uw voorstel is einde van het dienstverband per 1 januari, als ik u goed begrijp en een vergoeding van 5,5 maandsalarissen met een vergoeding van uw kosten. De leidinggevende staat op. Ik moet dit even kort bespreken, want dit gaat mijn budget te boven. Zij pakt de telefoon en belt een bepaald nummer. Ondertussen staart mevrouw Janssen nog altijd aar de foto van de naakte collega. Gaat het wel vraag ik haar zachtjes. Ze ziet er wel een beetje pips uit, vindt u niet. Of misschien ligt het aan de lichtinval. Verbaasd staren wij haar aan. De leidinggevende komt terug en neemt demonstratief plaats. Ik kan uw cliënt een vergoeding bieden van 5 maandsalarissen. Meer niet. En een vergoeding van mijn kosten, vraag ik brutaal. Nog voor de leidinggevende een antwoord kan geven, merkt mevrouw Fleuren op dat het bedrijf standaard een vergoeding biedt van maximaal € 750 excl. btw, mits de werkzaamheden behoorlijk worden verantwoord. Ik kijk de heer Janssen aan maar ik kan zijn reactie moeilijk peilen. Wij nemen uw voorstel onder beraad en u hoort binnen twee weken van ons. Maandagochtend hervat de heer Janssen zijn werkzaamheden. Dat is nu net niet de bedoeling, moppert de leidinggevende. Dat begrijp ik. Het is niet dat u onderzocht hebt dat hij naar een andere afdeling kan. U zoekt een goedkope manier om afscheid te nemen van mijn cliënt, terwijl hij juist belang hecht aan een voortzetting van zijn dienstverband. Indien u echt wenst dat hij vertrekt, dan gaat u ervoor dat een passend voorstel voor 12:30 vanmiddag in mijn inbox staat. Ik sta op. De heer en mevrouw Janssen volgen mijn voorbeeld. Ik zal het voorstel uitwerken, merkt mevrouw Fleuren rood aangelopen op. Het kan zijn dat wij uw cliënt maandag gewoon naar huis sturen. Dan wordt een afscheid enkel duurder. Zeker wanneer u kiest voor een procedure, sluit ik af. Ik geef de leidinggevende een hand en mevrouw Fleuren. De heer en mevrouw Janssen volgen mijn voorbeeld.

Op de parkeerplaats praten ik, de heer en mevrouw Janssen wat na. Beiden zijn tevreden over het verloop van het gesprek. “Ik stel voor dat u maandag gewoon gaat werken. U gaat alleen naar uw werk voor het overleg. U kunt kort een verklaring geven voor uw afwezigheid. Maakt het niet te sappig. Hoe het simpel en bij de feiten. Het werkoverleg begint om 8:30 toch? Daarna meldt u zich ziek bij uw leidinggevende en mevrouw Fleuren wegens migraine en andere spanningsklachten. U neemt mij mee in de bcc. Daarna hoeft u niets te doen dan bereikbaar te zijn voor uw werkgever. Zij moeten het verloop van uw ziekte controleren. U mag ook niet zomaar weg van huis, let daarop. Dan kan pas wanneer u bent gecontroleerd door een arbo-arts. “ik vermaak mij thuis wel’, merkt de heer Janssen luchtig op. En ik houd u op de hoogte van de ontwikkelingen. Goed weekend!

 

All in a day’s work

 

Week 41

Donderdag

Quote: “Sarcasm. It is just one of the many services I offer”.

Kees, doe jij je nieuwe trui aan? Ik ben er bijna klaar voor. Op de badkamer smeer ik de laatste beetje make-up op mijn oogleden. Het ziet er prima uit. Niemand kan zien dat ik gehuild heb. De kinderen liggen al lekker te slapen en onze Syriër zit tevreden op de bank voor de tv. Weet je zeker dat je er klaar voor bent, vraagt kees bezorgd terwijl hij zachtjes aan mijn haar ruikt. Wij kunnen ook de avond thuis doorbrengen? Ik heb liever dat wij gaan. De buurt maakt zich zorgen om onze Syriër en ik hoor graag de laatste nieuwtjes. Goed. Als het niet goed met je gaat, dan gaan wij direct naar huis. Kees loop naar beneden en zwaait naar de Syriër op de bank. Wij zijn rond 21:30 weer hier. Dank alvast voor het oppassen en tot straks. Kees pakt mijn jas en houdt hem voor mij vast. Samen lopen wij naar de auto. Voor mijn gevoel zijn wij binnen een paar minuten bij het buurthuis. Het is al aardig druk. Kees ziet meteen een bekende en wij lopen samen naar hem toe. Wil jij een kopje koffie, schat, vraag ik hem. Dat is goed. Ik loop naar de koffietafel. Veel mensen ken ik niet, denk ik en ik kijk de zaal rond. De vergadering wordt goed bezocht. Veel rijen zitten al vol. Met twee koffie loop ik naar Kees. “Ik ga vast een plek zoeken en dan zie ik jou zo, glimlach ik naar Kees en zijn gesprekspartners. In de achtste rij zijn een aantal stoelen leeg.

“Beste dames en heren, lieve mensen, wij gaan beginnen. Mocht iemand nog koffie of thee willen, dan kunt u dat bij de koffietafel halen. En een bijzonder woord van dank voor mevrouw de Vries. Zij heeft voor ons wat lekkere taarten en hapjes bereid. Voor haar recepten kunt u na de vergadering bij haar terecht of op haar website “Taarten bakken doe je zo”. Wij hebben een redelijke volle agenda. Hebben jullie aanvullingen of aanpassingen. Zo nee, dan stellen wij de agenda vast en gaan wij door met de notulen van de vorige vergadering.”Ik kijk naar rechts en zie de overbuurvouw van nummer 8. Zij zwaait vriendelijk naar mij en begint vervolgens wild te gebaren. Zij is wat vol van zichzelf en probeert nu van 10 stoelen verderop richting bij mij te komen. Ik zie hoe ongemakkelijk mensen reageren op het verzoek hun voeten in te trekken of knieën aan de kant te draaien. Het gaat zelfs zo lastig dat de voorzitter een moment is afgeleid door het gerommel in onze rij. “Gaat u even ergens anders zitten?” zegt zij tegen de mevrouw die naast mij zit. “Dan kan ik even bijkletsen”. Zij wijst naar mij. Verbaasd staat de mevrouw naast mij en schuift drie stoelen verderop. “Zo”, zegt zij opgelucht als zij eindelijk naast mij zit. “Kees, goed je weer te zien”. Zij pakt even zijn hand en geeft daar een klein kneepje in. Kees geeft haar een stralende glimlach terug. Mijn charmeur.”Hoe is het nu met je?” vraagt zij te belangstellend, terwijl zij mij onderzoekend opneemt. “Ik hoorde van de moeders op het schoolplein dat je bent flauwgevallen. Ik hoor demonstratief gemompel in de rij voor ons. “Dat was niet op school”. Een man draait zich geërgerd naar ons toe. “Kunnen jullie niet even wachten tot de pauze?”. Natuurlijk, antwoordt mevrouw de Vries. “Ben je al weer hersteld? Het zal wel druk zijn met de kinderen, al is Kees natuurlijk een geweldige man die jou helpt en liefdevol ondersteunt?”. “Kees is inderdaad geweldig. Hij is zo lief voor de kinderen.“ En gaat het goed met je werk? Je hoort zo vaak dat mensen ziek worden van hun werk. Zeker als je een drukke baan hebt. Je bent dan ook zoveel weg van de kinderen. Ik merk dat ik mij schrap zet voor een bitchy opmerking en net op dat moment voel ik hoe Kees zijn hand op mijn been legt. Ik kijk hem even en hij fluistert in mijn oor dat ik mij niet zo druk moet maken. “Ik heb een fijne baan”, fluister ik luchtig terug naar mijn overbuurvrouw en een fijne baan maakt mij blij. En een blije mama en partner is wat Kees en mijn kinderen fijn vinden.” “Ik geloof dat ik net gevraagd had of jullie in de pauze kunnen bijpraten”, fluistert de man dringend naar ons. “Dat klopt ook”, zegt mevrouw De Vries vriendelijk en geeft zij hem gelijktijdig een vuile blik. Boos kijkt de man weg. “We praten anders straks wel even bij”, fluister ik zachtjes naar haar, terwijl ik de hand van Kees pak. “Voor mij hoef jij je niet schamen”, hoor, zegt ze zachtjes. Ik glimlach vriendelijk naar haar. “Wij nemen het advies van de man voor ons aan en dan laten wij ons in de pauze verrassen door de bak talenten van mevrouw De Vries.” Ik probeer mij te richten op het verhaal van de voorzitter.

“Nu wij de financiën hebben besproken van onze vereniging, gaan wij door met het agendapunt algemene zaken in onze wijk. Een viertal mensen hebben op dit punt om spreektijd verzocht en u krijgt allen 5 minuten. Voor ik het woord overdraag aan onze secretaris, kan ik u het volgende meedelen. De gemeente heeft toegezegd dit voorjaar zorg te dragen voor nieuwe planten in de plantsoenen. Het staat de wijkbewoners verder vrij om hun stoep en groene plekken bij de parkeerplaatsen te voorzien van eigen planten en bloemen, mits de potten en bloembakken niet verder dan 40 cm op de stoep staan.”Een licht positief gemompel is hoorbaar. Mevrouw de secretaris, en wat oudere vrouw van middelbare leeftijd, staat op en neemt de microfoon over van de voorzitter. “Dank u wel”, klinkt het schel en luid. Met mij proberen mensen hun oren te beschermen tegen het harde geluid. Ze loopt naar voren en leest van haar briefje een naam voor. “Meneer De Jong, waar zit u?”. Een hand in het publiek gaat omhoog. De secretaris loopt naar hem toe en geeft hem de microfoon. “Zegt u het maar”. “Ik wilde alleen even zeggen dat ik goed pissig ben van die fietsen. Die worden maar overal neergezet. Iedereen, zet je fiets gewoon in je tuin of binnen”. En met dat geeft hij de microfoon terug. De secretaris veinst enige verbazing en vult aan dat de heer de Jong woont aan de ….. straat. Dan mevrouw Van dijk. “Mevrouw Van Dijk is even naar de wc klinkt het honend door de zaal. Mevrouw Van Dijk staat bekend om haar lage praatjes.  “Goed. Dan hoor ik graag de heer Pieterse”. Onze buurman zit vier rijen voor mij en Kees. Hij staat op en gebaart ongeduldig dat hij de microfoon wil. De secretaris toont nadrukkelijk geen haast. Zij loopt rustig naar hem toe. De heer Pieterse neemt met een kleine buiging de microfoon aan. “Dag allen, het is goed dat jullie in zulke grote getallen zijn gekomen. Dat zie ik als steun aan onze buurt en steun aan onze voorzitter, die mijn punten van zorgen heeft opgenomen in de agenda voor vanavond. Ik spreek namens mijzelf en mijn buurvouw mijn zorgen uit de verloedering van onze buurt. Natuurlijk is het gebaar van de gemeente zeer welkom. Groenvoorziening alleen is onvoldoende om onze buurt gezond te houden. Met de komst van vluchtelingen en allerlei gespuis in de bossen van Heumensoord, hebben wij inwoners van Nijmegen een flinke uitdaging. Een uitdaging om deze mensen goed thuis te geven, passende woonruimte te bieden in voor hen betaalbare woningen en hen dwingend te voorzien in een cursus Nederlands. Dat betekent niet dat wij deze mensen in huis moeten halen. In onze buurt. Hiervoor heeft de gemeente voldoende voorzorgsmaatregelen getroffen en sociale woonhuizen in andere wijken. Ik benadruk nogmaals dat deze mensen veel hebben meegemaakt en onberekenbaar zijn. En ik druk een ieder op zijn hart, ziet u iets vreemds, schroom niet en meldt het dan bij onze verenigingsvoorzitter en politie. Ik en mijn vrouw wonen alweer dertig jaar in ons huis. Wij  waren onaangenaam verrast door de onaangekondigde komst van een Turk. Nu hoor ik u allicht denken dat wij racistisch zijn. Niets is minder waar. Deze mensen zijn oorlogsslachtoffers. Zij hebben veel meegemaakt. Laat de gemeente voor hen zorgen. Zij hebben gespecialiseerde organisaties. Daar betalen wij toch ook voor via de gemeentebelastingen?  Nogmaals. Mocht iets vreemds voorvallen, laat alstublieft van u horen.” Het is even stil in de zaal. De heer Pieterse geeft de microfoon terug aan mevrouw de secretaris. “Ja hallo, roept een vrouwenstem door de zaal. “mevrouw Van dijk”, zegt de secretaris, “ik kom zo bij u.” De secretaris loopt op haar gemak door naar mevrouw Van Dijk. U hebt vijf minuten. “oh, wanneer gaan die dan in, want ik wilde ook nog wat zeggen over wat die meneer net zei. “Begint u maar, zegt de secretaris misgenoegend.  “Ja hallo,  ik ben dus mevrouw Van Dijk van drie hoog aan de Sloetstraat. Om even terug te komen op wat die meneer net zei. Wij komen uit Nederland. In Nederland zorgen wij voor elkaar. Daar hebben wij niet alleen een gemeente voor. Een gemeente maakt namelijk geen fijne buurt om in te wonen. Dat doen wij zelf en dat doen wij samen met elkaar. En om nu te zeggen dat mensen uit een vluchtelingenkamp hier niet mogen wonen, gaat mij te ver. Ik ben niet stom, hoor, meneer Pieterse. Wij zijn hier namelijk allemaal volwassenen. Dat u zorgen hebt is prima. Dat heb ik ook wel eens. En die deel ik met mijn buren, vrienden en familie. Ik begin niet op een buurtvergadering te zeuren over mogelijke psychopaten uit Oostbloklanden. En heeft iemand uit de buurt deze Turk al officieel welkom geheten en voorgesteld in het buurtblad? Ik stel voor dat wij hem uitnodigen voor de volgende vergadering en de buurt barbecue in de lente. Dan kunnen wij als buurt tenminste kennismaken met het grote, nieuwe gevaar in onze de buurt. En aan de heer Pietersen, oplettende burgers hebben wij nodig. Mocht er nou iets zijn, waar wij met allen op moeten letten, dan horen wij dat allemaal graag. En dan wat ik zelf wilde zeggen. Ik heb mevrouw De Vries gevraagd of zij een winkel wil openen in het oude huis van de heer Jonkers. Wij gaan samen de aanvragen voorbereiden en wij hopen op een hoop klanten. Dat was het. En met deze woorden loopt de secretaris terug naar de voorzitter. Ik kijk Kees aan. “Moeten wij iets zeggen?, fluister ik naar hem. Kees staat op en zwaait naar de voorzitter. De voorzitter neemt de microfoon aan. “U achterin de zaal, zegt u het maar”. “Hallo beste mensen, mijn naam is Kees van Oosten. Samen met mijn partner Katja van Bergen, hier naast mij,  hebben wij een Syrische vluchteling in huis genomen. Het is een vriendelijke man, die moeite doet om Nederlands te leren. Zodra het kan, laat hij zijn familie overkomen en wij gaan er vanuit dat hij dan ergens anders gaat wonen. En hij wordt goed begeleid door de gemeente en andere organisaties.  Mocht er iets zijn wat hij doet en jullie opvalt, dan horen wij dat graag. Wij wonen aan de Slichtenhorststraat 82. Wij zijn meestal thuis. Dank u.” De berichten worden met enig positief gemurmel ontvangen. Kees gaat weer naast mij zitten en hij kijkt mij wat verhit aan. “Goed dan”, zegt de voorzitter. “Dank voor de inbreng. Ik zal de punten met het bestuur bespreken en mevrouw Van Dijk hoe wij onze nieuwe bewoner welkom heten. Dan gaan wij nu door naar de pauze. De vergadering wordt over twintig minuten hervat met de laatste drie punten van de agenda”.

De overbuurvrouw grijpt mij bij mijn arm. Ik was haar even vergeten. Zij kijkt mij indringend aan. “Heb jij echt een buitenlander in huis gehaald? Gaat dat wel met jouw zwakke gezondheid?”. Mijn zwakke gezondheid. Pardon? Ik probeer mijn irritatie te onderdrukken. “Zullen we even een taartje halen?” vraag ik haar en wij staan samen op. Er staat inmiddels een flinke rij bij de koffietafel. Een aantal mensen staan bij de heer en mevrouw Pietersen. Ik voel mij behoorlijk opgelaten. Zij kijken verongelijkt naar mij en Kees. “Dat houd je toch”, wappert mijn overbuurvrouw onverschillig met een servetje. “Ik zie je zo”, zegt Kees en loopt naar een stel ouders van school. “En hoe is het nu met u”, vraag ik. “De taart is echt heerlijk. Het zal vast een goed lopend winkeltje worden. Met mij gaat het redelijk ondanks de osteoporose.”Dat vind ik fijn te horen”, hoor ik mijzelf met oprechte belangstelling zeggen. “Misschien kunnen wij samen eens kijken of wij jouw nieuwe huisgenoot een warm welkom kunnen geven in de buurt. Als wij moeten wachten op het bestuur, dan duurt dat nog even. Ik zal mevrouw Van Dijk ook even spreken en dan kunnen wij samen in het buurtblad. Hebben jullie al eens in het buurtblad gestaan? Zo’n mooie advocaat, dat zal de buurt vast leuk vinden. Heb jij anders een kaartje voor mij?”.  “Ik heb geen kaartje bij me. Ik pak een papiertje van de koffietafel en schrijf ons telefoonnummer van thuis op. “Kom anders een keer aan deze week of anders in de loop van volgende maand? Kees en ik gaan zo naar huis. “Hoezo? Jij hebt toch een oppas thuis”. Dat is ook zo. Alleen voel ik mij behoorlijk opgelaten”, beken ik. “Je laat je toch niet wegjagen. Kom. Dan gaan wij zo naar die mooie man van je”. Ik laat mij gewillig leiden naar een groep ouderen en maak kennis met de vrienden van mijn overbuurvrouw.

 

10 Years of Big Ideas at Whatever — Whatever

On January 22, 2008, the first “Big Idea” post went up here on Whatever, for Marcus Sakey’s At the City’s Edge. The latest one, for Sue Burke’s Semiosis, went up just this morning. All told, including the first and the most recent posts, 828 books have been featured in the Big Idea in a decade, […]

via 10 Years of Big Ideas at Whatever — Whatever

Be bold, be brave! Get the best from the Bureau!

Hi there and welcome.

You’ve got a question. We’ve got some brilliant ideas we like to share.

At the Bureau, we believe effective business consulting is much more than fancy presentations. We are a hands-on team that creates value for your business by designing and implementing the ideal management and legal strategy to suit your business needs. Our team uses the best tools, outstanding legal skills and an in-depth market expertise to build custom management solutions resulting in streamlined development of your organization and cost effective (production) management. From start to finish, the Bureau offers the ultimate (legal and management) strategy and project plans.

The Bureau knows just about everything about Dutch law concerning company issues, your daily business and it’s legal aspects. We specialize in business management, restructuring, coaching and training.  As for private individuals, we provide excellent and affordable legal services ranging from health care, work, and benefits to pension schemes and inheritance law.

To provide our clients with a network of innovative solutions, excellent legal representation and a dedication to quality customer service we are the unexpected difference.

As for our legal department, we know just about everything there is to know about the law and company (dealings).  We also hold regular legal consultations in local community centers. These consultations are free and meant for private individuals with small or no financial budgets. While we do not offer free legal consultations for businesses, we do offer exceptional value.

As a business owner or leader, there is often no one you can turn to when making tough decisions.  It is all up to you. So where do you go when you need help? Obtaining an outside perspective through business consulting can help you to find new and creative solutions that can lead to important benefits for your business. There are many business and personal benefits from working with our business experts. From saving you time and money to helping you (re)define strategic plans, our experts are focused on your business and how you can achieve your goals.

We currently work with a large variety of established businesses ranging from privately owned companies to government departments, in a vast range of industries situated in both thriving towns and major cities across Europe. And we support warm and caring initiatives to help local communities and families get back on their feet. Ten percent of our profit goes to a foundation and our cliënts have a strong vote on where the donations go to.

Stay in touch and sign up today for our free e-mail newsletter “Start your day with an unexpected difference” and get helpful tips and timely articles delivered to your e-mail inbox. Just let us know whether you would like to receive the Dutch or English version.

Contact us at suresteadviseurs@gmail.com or call 0031 24 6792804.

 

All in a day’s work

Week 41

Woensdag

Quote “Life is not a fairytale. If you lose your shoe at midnight, you are drunk”

 

“Hoi mama, ik maak een mooie tekening voor jou”. Ik doe mijn ogen open en zie de jongste naast mij op bed. Hij is druk aan het tekenen met viltstiften. “Lieverd, niet met viltstiften op bed. Dadelijk komen er allemaal vlekken in het dekbed”, kreun ik zachtjes. Ik kruip nog even onder de deken. “Is Kees beneden?” Ik hoor iemand de trap aflopen. “Nu wel”, zegt Tom opgewekt. Ik besluit ook om op te staan. Met een zwaar hoofd van de verkoudheid sleep ik mijzelf naar de badkamer. Ik neem een twee-minuten-douche. Een paar minuten later sta ik redelijk fris beneden samen met Kees aan de koffie. Onze Syriër heeft een geheel ander dagritme. Meestal komt hij tussen 10 en 13 uur uit bed. Hij lijkt zich niet te storen aan onze luidruchtige ochtendrituelen. “De kinderen hebben al gegeten en ik moet zo weg. “Waar wilde je het gisteren nog met mij over hebben? Dat kan wel wachten tot later. Ik moet zo naar mijn werk, anders kom ik te laat”. Hij geeft mij vluchtig een kus, knuffelt de jongens en voor ik het weet, slaat de voordeur dicht. Ik kijk beduusd de keuken rond. De keukentafel is bezaaid met ontbijtspullen. Tom heeft één hoek vrijgemaakt en zijn knutseldoos erbij gepakt. In de hoek van de keuken staat een overvolle wasmand en ik had op de kamer van de kinderen al gezien dat zij druk gespeeld hebben voor dat wij goed en wel op waren. Op het aanrecht staat een enorme  afwas van gisterenavond. En de vuilnisbak puilt uit. Heb ik weer, denk ik bij mezelf en ik vecht de tranen terug. “Jongens, help even mee afruimen en bedenk dan ook gelijk wat wij straks gaan doen met zijn vieren? Vanmiddag hebben jullie in ieder geval voetbal”.  “Mam, ik en Sem zijn al druk”. “Ik ook”, piept Tom. Geërgerd ruim ik in mijn eentje de keukentafel af en ruim ik  de vaatwasser in. Ik doe een nieuwe vuilniszak in de afvalemmer. “Jongens, even boven opruimen en dan kunnen wij wat gaan doen. Ik moet in ieder geval even naar de winkel.” “Is goed”, klinkt het opvallend stoer terug. Verbaasd door de toon van de oudste, kijk ik de woonkamer in. Ze zijn druk met hun drone. “Misschien is hij sterk genoeg om jouw vieze bord van tafel te halen”, grap ik naar hen. “Dat is niet grappig, mam” klinkt het resoluut. Dikke kak.

 

Het eten staat op. De jongens liggen tevreden in de bank na een lange dag spelen en voetbal. Zij kijken een dvd van de Verschrikkelijke Ikke. De voordeur gaat open en Kees komt binnen.  lieverd, ik heb je gemist.  Ik jou ook, klinkt het bruusk. Hij geeft mij een harde zoen op de mond. “hoe is het met mijn jongens? Goed, klinkt het vanaf de bank. De tafel is gedekt en wij kunnen zo aan tafel. Hoe is gegaan vandaag? Heb jij het stuk nog afgekregen? “Nee, het is nog niet helemaal klaar. De redacteur had het teruggestuurd met een paar opmerkingen”. “Hoe was jouw dag? Het gaat wel. Kom, dan gaan wij aan tafel, zeg ik zacht.

 

Na het eten rende de jongens naar boven om zich om te kleden. Met de pyjama aan, dikke sloffen en hun ochtend jassen klimmen de heren het balkon op. Daar kruipen ze onder de dikke dekens van de banken. Kees en ik hebben ondertussen de tafel afgeruimd en de afwas gedaan. Wij nemen onze koffie mee naar boven. Ik zet de terrasverwarming aan en vlei mij dicht tegen Kees aan. De kinderen zijn volkomen ontspannen en spelen op hun DS Nintendo. Samen genieten wij van de lichtjes die aanspringen in de stad, terwijl de hemel roze en oranje kleurt. Het fraaie uitzicht stemt mij gelukkig en gelaten tegelijk. “Kom jongens, tijd om tanden te poetsen en naar bed te gaan.” Met enige tegenzin leggen de jongens hun Nintendo op hun kamer. Al gauw hoor ik de kraan stromen. Kees helpt hen met tandenpoetsen. Loom van het mooie uitzicht en de warmte om mij heen, loop ik naar binnen. Eén voor één klimmen de jongens in bed. Ik lees hen voor een klein verhaaltje voor uit de Griezelige Rijmpjes. En dan zingen wij samen onze favoriete liedjes. Tevreden liggen de jongens in bed als Kees en ik ze een kusje geven en de deur op een kier laten. De lamp op de overloop laten wij meestal aan tot wij zelf gaan slapen.

 

“Wil je nog een koffie”. Ik kijk in zijn mooie heldere ogen. “Doe mij maar een latte”. Zodra ik Kees op de trap hoor, loop ik naar onze kamer en kleed ik mij om in een zwart kante setje. Snel doe ik mijn ochtendjas en, wat onflatteus, dikke wollen sokken aan mijn voeten. Ik nies nog een keer flink in mijn zakdoek en ik hoop stilletjes dat ik er niet ziekelijk uitzie. Kees komt naast mij zitten en slaat de dikke sprei over ons heen. “Waar wilde jij het gisteren met mij over hebben?” “Je bent de laatste tijd zo afwezig. Wat houdt jou bezig?”, vraagt hij bezorgd.  “Ik merk dat ik na mijn avondje met Maksymillan mij onrustig voel. Het is meer een onbestemd gevoel. Eigenlijk voel ik mij gewoon ontzettend naar de helft van de tijd”. “Heeft dat met hem te maken? Moet ik mij zorgen over hem maken”, vraagt Kees onderzoekend. “Je weet best dat Maksymillan een vriend heeft. Heel kort heb ik hem iets verteld over mijn tijd met mijn ex. Ik voel me gewoon zo naar”. Tranen biggelen langs mijn wangen. Kees neemt mij in zijn beschermende armen. Hij strijkt een bezwete lok uit mijn gezicht en mompelt zachte, troostende woordjes tegen mij. “Hij heeft mij zoveel pijn gedaan. Maandenlang heeft hij mij en de kinderen getiranniseerd. Het is net alsof hij nog in mijn leven is; alsof hij hier om de hoek woont. Sommige dingen doen nog zo’n pijn dat ik er liever niet aandenk. Ik ben daar nog niet helemaal overheen”, snik ik zacht. “Dat verwacht ik ook niet”, fluistert Kees met zwoele stem. “Ik wil dat jij je ontspant en geniet van de tijd die wij samen doorbrengen”. Met zijn hand beroert hij licht mijn wang. Mijn huid tintelt onder zijn aanraking. Heel zachtjes voel ik mijn lippen de zijne raken. Zijn handen strelen mijn hals. Langzaam zakt zijn rechterhand prikkelend langs mijn borsten naar mijn zij. Het is één van de meest bedwelmende kussen, die ik ooit heb ervaren en onwillekeurig slaak ik een gesmoord kreetje van genot. De kus maakt mij nog meer bewust van mijn kwetsbaarheid. Het liefste wil ik dat Kees de hele nacht bij mij ligt zonder dat hij mij aanraakt. “Een kus verzacht de meeste wonden”zegt hij met een onpeilbare blik in zijn groene ogen. Hij maakt zich langzaam los uit onze omarming, neemt mijn hand en leidt mij naar onze slaapkamer.

 

Het Bureau: thuis in goede hulp

Wie zijn wij?

Ons Bureau – Sureste Adviseurs is ooit gestart met de gedachte om goede en gedegen hulp beschikbaar te maken voor particuliere en MKB-bedrijven zonder een al te gek hoge uurprijs.  Ik heb vanaf 2002 in de juridische wereld gewerkt, zowel bij een rechtsbijstandverzekeraar als bij een groot commercieel advocatenkantoor. Na een pauze in mijn carrière om voor de kinderen en mijn gezin te zorgen, heb ik besloten om het beste van deze twee werelden te bundelen in mijn eigen bureau.

Wat doen wij?

Het Bureau is innovatief. Wij doen waar wij goed in zijn: mensen blij naar hun werk laten gaan en sociaal ondernemen en dat doen wij met een eigenzinnige afdeling voor juridische hulp en praktische ondersteuning. Ook voor bedrijven en mensen met een (zeer) klein budget. Verder schrijven wij sprankelende verhalen, spannende en leerzame boeken, organiseren wij inspirerende webinars en publiceren wij vakinhoudelijke stukken.

Iedere week komen de medewerkers van het Bureau samen in de Blue Room. Hier werken wij aan onze creatieve ideeën, bedenken wij nieuwe strategieën en spelen wij op de playstation en XBox One.

Wat doen wij anders?

Het Bureau biedt een netwerk van innovatieve oplossingen, gedegen rechtskundige bijstand en service. Dat doen wij op een eigenzinnige manier met kennis, scherpzinnigheid en humor.

Wij begeleiden mensen en bedrijven met praktische vragen en juridische problemen over hun bedrijf, werk en gezin, schulden en sociale zekerheid met een hands-on mentaliteit. Betrokkenheid in onze samenwerking, uitblinken in onze expertise en de superhelden van ons vak, dat zijn wij!

Wat kost het?

Onze diensten bestaan uit meer dan advieswerk over problemen, waar een doorsnee gezin of bedrijf mee in aanraking komt. Wij helpen u weer op de goede weg en zo nodig betrekken wij een rechter daarin.

Voor veel diensten hebben wij een vaste, lage prijs. Voor zaken bij het UWV hanteren wij een bedrag van € 175 en het goede nieuw is: u krijgt het bedrag als u de procedure wint! Kijk gerust op onze site voor al onze diensten en prijzen.

Waar vindt u ons?

Wij zijn gevestigd in Malden (een klein plaatsje onder Nijmegen). Het is niet de bedoeling dat u naar ons kantoor komt. Wij houden spreekuren in wijkcentra en bij ondernemers op locatie. Wij komen naar u toe! Door heel Nederland. Zonder extra kosten.

Neem contact op met één van onze medewerkers. Het Bureau is dagelijks bereikbaar via het telefoonnummer 024 – 679 2804.